een gedicht van Joke Clazing
Lang is er
de zomerhitte,
speels gespetter,
voeten in het zand.
Hooibroei
in woord of daad,
werpt schaduwen achter
strakke ruggen
in geloken ogen.
Als de spinnen
draden spannen,
verliest het licht het
ongemerkt
van lange donkere nachten,
krommen schouders zich
in bange afwachting
van tegenstand,
bitterheid,
die zich als plassen,
in de goten vormt.
Konden wij maar
maanden slapen,
warm tegen elkaar aan,
totdat het
boze ijs
vanzelf gesmolten is,
de zon door
de gordijnen kiert,
ramen open,
uitzicht op jong groen