MAAK JE DROMEN WAAR


Cursiefje door Yves Taffin

Onder dit motto lanceerde drinkwatermerk Evian begin dit jaar de actie ‘Live Young’, een Europese wedstrijd via Facebook voor iedereen die vooralsnog een jeugddroom in vervulling wilde laten gaan. Van alle inzendingen zouden vier laureaten elk een bedrag van 3.000 Euro mogen besteden om hun droom werkelijkheid te doen worden. Allicht onnodig te zeggen dat dit gebeuren in geen tijd duizenden deelnemers trok. De kans dat je met je inzending hieruit werd weerhouden, was dan ook bijzonder klein. Anderzijds: wie niet waagt, niet wint, natuurlijk.

Wat nu mijn eigen jeugddroom betreft: deze gaat hierover. Als tiener was ik zoals de lezer ongetwijfeld al weet, enorm gefascineerd door offshore radio, zeg maar de zeezenders. In het bijzonder het in de jaren zeventig eerst via Nederland en later via Spanje heropgestarte Engelse station Radio Caroline, uitzendend samen met het toen zeer populaire Vlaamse Radio Mi Amigo van op het gelijknamige radiozendschip de MV. Mi Amigo. Deze doorstart van Radio Caroline klonk alvast heel anders dan veel andere zeezenders. In de eerste plaats hadden de meeste uitzendingen ’s nachts plaats, wat de zender haar heel aparte sfeer gaf. Later, vanaf juni 1976, kwamen er ook dagprogram-ma’s op een aparte frequentie. Echter, omwille van de hoge kosten (extra brandstof en onderhoud van de generatoren) en de geringe commerciële feedback, kwam daar in december 1977 alweer een einde aan. Het genre muziek dat op Caroline te horen was, verschilde ook nogal van dat van andere zeezenders: met name uitsluitend zogenaamd betere albummuziek. Het format was eenvoudig en eenduidig. Drie albumtracks non-stop na elkaar, afgewisseld door het beknopte commentaar van een deejay. Amper jingles, heel af en toe reclame, en programmablokken van telkens drie uur. Dit alles steevast live uitgezonden vanuit een piepkleine studio benedendeks.
Wat mij zo aantrok in dat Radio Caroline was dat je als luisteraar van veel gereleasde albums meteen meer tracks leerde kennen dan alleen maar de singles. Ook de Loving Awareness boodschap (Love, Peace & Good Music) sprak me erg aan. Hier is trouwens nog een leuke anekdote aan verbonden. Toen in 1976 het Loving Awareness-album verscheen, werd er meteen gewag gemaakt van een verholen comeback van de legendarische Beatles; toen al zes jaar gesplit. De kranten en muziektijdschriften stonden er destijds vol van. Die geruchten werden door het management van Radio Caroline ook niet tegengesproken, wat de speculaties alleen maar voedde, natuurlijk. Maar wat bleek na enkele maanden? Die fameuze Loving Awareness-LP was opgenomen door een stel toen nog onbekende studiomuzikanten, die zich een jaar later achter de flamboyante punkzanger Ian Dury als zijn Blockheads zouden scharen. Die geheimdoenerij rond de Loving Awareness-band resulteerde alvast in een meer dan geslaagde stunt, waardoor het offshore station heel wat gratis publiciteit kreeg.
Hoewel het toen al mijn droom was om zelf ooit op zo’n zeezender te werken, heb ik nooit gesolliciteerd bij Radio Caroline. Wel één keer, in 1977, bij het om andere redenen legendarische Radio Del Mare van Gerard Van Dam. Een week of zes later ontving ik een keurig afwijsbriefje. Dat kwam toen niet echt hard aan, omdat de zender van Van Dam doorlopend met problemen kampte en amper buiten de kustlijn te ontvangen was. Onbewust heb ik misschien nooit gesolliciteerd bij Caroline om een afwijzing te vermijden!?
Radio Caroline bestaat vandaag de dag nog altijd, maar nu als internetradio. De sfeer van weleer is echter zo goed als verdwenen. Dat kan ook niet anders. Tijden veranderen nu eenmaal. In ieder geval: een oude jongensdroom kan wat mij betreft nog in vervulling gaan, namelijk door mij aan boord van een zendschip te begeven om daar gedurende drie uur een show uit te zenden vergelijkbaar met wat in de jaren zeventig op het albumstation Caroline te horen was, ook en in hoofdzaak met muziek uit die tijd. Dat programma begint dan bijvoorbeeld stipt op het uur met het bekende geluid van de ‘Caroline scheepsbel’ gevolgd door een stationcall (jingle). De microfoon gaat open. Ik zeg: "Hi, folks, this is Radio Caroline, the one and only album station in Europe. It’s three pm: two pm on the continent. Current temperature on the MV Mi Amigo is now nineteen degrees centigrade, sixty six point two Fahrenheit. For the next three ours you’re listening to the Tony Blackhand show (noodzakelijke nickname voor zo’n onderneming)." De eerste plaat, Driver’s Seat van Sniff’n The Tears (1979) wordt gestart.
Een willekeurige blik op mijn playlist?

Meest voor de hand liggend is dat deze uitzending plaatsvindt op het enige nog operationele radiozendschip in onze contreiën, namelijk de Lightvessel 8 (LV8), gebruikt door een drietal overigens legale Nederlandse radiostations, waaronder Radio Waddenzee. Nadeel is dat dit schip ligt aangemeerd en je dus niet echt kunt spreken van een uitzending van op zee. Een andere mogelijkheid is een occasioneel offshore station. Bij belangrijke jubileumdata uit de zeezendergeschiedenis (vnl. in augustus) gebeurt het dat de Britse regering een voorlopige zendvergunning verleent voor een aantal dagen. Dan mogen de coryfeeën van weleer verzamelen op een schip dat voor de gelegenheid met zendapparatuur is uitgerust. Tot slot is er de optie MV Ross Revenge, het laatste voormalige in 1991 definitief gestrande radiozendschip van Radio Caroline, dat er in 1983 kwam ter vervanging van de in 1980 gezonken Mi Amigo. De internetzender Radio Caroline gebruikt het schip niet voor haar dagdagelijkse uitzendingen o.a. omdat de energievoorziening en logistieke kosten voor zo’n vaartuig te hoog zouden oplopen. Af en toe zijn er nog wel occasionele uitzendingen van boord. De Ross ligt afgemeerd in de buurt van Essex en wordt dankzij de inzet van talloze vrijwilligers omgebouwd tot zeezendermuseum. Van een uitzending op zee kan je hier ook niet spreken, maar omdat het om een voormalig zendschip van Radio Caroline zelf gaat, geniet deze formule wat mij betreft de absolute voorkeur.
Maar tussen droom en werkelijkheid ligt de weg nogal eens opgebroken. Realisatie van zo’n jeugddroom herbergt het onvermijdelijke risico de magie ervan te verbreken. "Wat geweest is, is geweest," zong ooit Boudewijn de Groot. Je merkt het al als je de muziek uit die tijd nog eens door de luidsprekers laat schallen. Je mag die nummers zo vaak draaien als je wilt en in wat voor omstandigheden ook, de sfeer van toen krijg je merkwaardig genoeg niet meer terug opgeroepen. Hoe dat komt? Ik denk dat het voor een groot stuk te maken heeft met onze ervaringswereld, die nu veel uitgebreider is dan in onze ‘wonderjaren’, toen alles nieuw en dus een openbaring was. De tijd van toen doen herleven, is niet echt meer mogelijk. Je kunt het proberen en even doet het zelfs deugd. Maar meestal blijkt het niet zo’n goed idee als eerst gedacht. Die live-uitzending van op een radiozendschip zal ik dan maar vergeten, zeker?

***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website