een verhaal van Martin Doorn
‘Hoe lang hebt u het al?', vroeg de verkoopster aan Gerard. Ze was niet al te groot, had donker, bijna zwart haar, dat tot op haar schouders viel en keek hem doordringend aan. Gerard kreeg het al weer warm, wilde al wegkijken, de zaak uitlopen en zoals gewoonlijk wegvluchten van een vrouwspersoon, maar haar ogen hielden hem vast. Al zijn hele leven had hij moeite gehad met vrouwen. Nu liep hij tegen de vijftig en was nog steeds vrijgezel. Niet dat hij nog nooit seks met een vrouw gehad had. Maar dat was betaalde seks geweest en hoogstens een paar maal per jaar. Deze vrouw tegenover hem toonde werkelijk belangstelling in hem en zijn probleem met roos. Hij had al vele middeltjes geprobeerd. Maar na aanvankelijk succes kwam de roos telkens terug. Nu stond hij weer eens in een winkel om een middeltje te kopen dat hem van zijn probleem zou moeten afhelpen. 'Face, body and hair' heette de zaak en hij was er nog nooit geweest. Waarom moest dat trouwens allemaal in het Engels?
Het was half januari, een stille tijd voor een winkel waar ze verzorgingsproducten voor het lichaam verkochten. Immers iedereen had met Kerstmis al de nodige spulletjes op dit gebied cadeau gekregen. Bij binnenkomst stonden er achter in de zaak drie vrouwen met elkaar te praten. Twee van die jonge dingen, waar Gerard al bij voorbaat de kriebels van kreeg en een, zo te zien, jonge vrouw van voor in de dertig. Gelukkig kwam zij op hem af en vroeg wat ze voor hem kon doen. Gerard legde haar op zachte toon zijn probleem uit. Op haar vraag of hij het al lang had, antwoordde hij na enig aarzelen, bevestigend. 'Loopt u even mee?', zei ze vriendelijk en liep vervolgens voor hem uit naar de afdeling haarverzorging. Gerard volgde haar en constateerde dat ook haar keerzijde niet onaantrekkelijk was. Aangekomen bij de haarverzorgingsproducten, nam ze een flesje uit het schap en zei: 'Dit zal u zeker helpen. Daar sta ik voor in'. Aarzelend nam Gerard het flesje in ontvangst en bekeek het. Zo te zien had hij dit product nog nooit gebruikt en hoewel hij, gelet op zijn ervaring met vele andere producten niet echt kon geloven dat het zou werken, wilde hij het toch maar eens proberen. Toegegeven, de aanbeveling van deze aardige dame speelde in zijn beslissing wel degelijk mee. Op weg naar de kassa hield de verkoopster stil bij het schap met aftershave. Ze boog zich naar Gerard en kwam met haar neus vlak bij zijn wang. Ze snoof licht en bijna fluisterend zei ze: 'Ik dacht het al, de verkeerde aftershave. U bent zo te zien een succesvol heer, maar u gebruikt een puberaftershave, zo'n goedkope muskusachtige nepgeur, waarvan de reclame zegt dat meisjes er gek op zijn. U weet ook wel dat dat onzin is en ik als meisje kan dat bevestigen. Bovendien is de meeste geur al na een uur verdwenen en blijft alleen wat onwelriekende stank over. Nee, voor een man als u heb ik iets veel beters.' Ze reikte in de kast met aftershave en pakte een proefflesje. Ze nam een teststrookje en deed er wat aftershave op. Even wapperde ze met het strookje om de alcohol te laten verdampen en gaf het toen aan Gerard. Hij rook er aan. Het was een prettige geur. Niet zo schreeuwerig als het spul dat hij nu gebruikte, maar een wat gedistingeerde geur. Een geurtje voor de rijpere man, dacht hij wat lacherig. Toch moest hij toegeven dat de verkoopster gelijk had. Hij vroeg: 'Hoe heet dit ?' ‘Paco Rabanne One Million’, antwoordde ze met een glimlach. 'Ik weet zeker dat uw vrouw het ook een grote verbetering zal vinden', ging ze verder. 'Ik heb geen vrouw', zei Gerard haastig. De verkoopster ging er niet op in, al merkte hij dat ze even vanuit een ooghoek naar hem keek. 'Zullen we deze dan maar doen?’, vervolgde ze en liep al naar de kassa. Gerard volgde haar en terwijl ze beide producten netjes inpakte, keek hij tersluiks naar haar. Het was toch wel een heel leuke juffrouw bedacht hij en een trouwring droeg ze ook al niet. Al zei dat niet alles. Zou ze hem echt aardig vinden, of was het alleen maar een heel goede verkoopster die hem de aftershave had aangepraat, terwijl hij helemaal niet van plan was geweest dat te kopen. De pakjes waren klaar en de verkoopster boog naar hem toe, legde een hand op zijn rechteronderarm en zei, terwijl ze even opzij keek naar haar twee collega's: 'Ik geef u tien procent vaste klantenkorting. Niet verder vertellen hoor'. Gerard was zich voornamelijk bewust van de druk en de warmte van haar hand op zijn onderarm en voordat hij er erg in had vroeg hij: 'Mag ik u dan uitnodigen om samen een hapje te gaan eten?' Verrast keek de verkoopster op. Haar blik gleed nog even van boven naar beneden over hem heen en kennelijk beviel haar hetgeen ze zag, want ze antwoordde: 'Dat lijkt me leuk, als u maar de aftershave opdoet die ik u net verkocht heb'. Met een rood hoofd beloofde Gerard het. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor. De verkoopster deed het zelfde, al bleek ze niet Melanie te heten, zoals haar naamplaatje op haar linkerborst deed vermoeden, maar Gerdie. Ze moesten beiden grinniken, Gerard en Gerdie. 'Maar hoe zit dat dan met dat naamplaatje?, vroeg Gerard. 'Allemaal fantasie van de baas. Net zoals dit mantelpakje en die afschuwelijke parfum die ik op heb. De baas noemt het, het imago van het bedrijf. Bereid je maar vast voor. Als ik met je ga eten, zie ik er anders uit en ruik ik ook anders'. Gerard, verbaasd over zijn eigen gevatheid, zei: 'Ik ruik dan ook anders'. Gerdie glimlachte en knikte. Ze spraken nog die zelfde avond af in 'De Goudfazant', om half acht. Toen Gerard de winkel verliet en de regen, vermengd met natte sneeuw instapte, merkte hij daar niets van. Het leek wel voorjaar, een stralende lentedag.
Eenmaal thuisgekomen sloeg de paniek bij hem toe. Had hij niet moeten vertellen dat hij niet zo'n succesvolle heer was, maar een eenvoudig ambtenaartje op het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Nou ja. Het zou toch wel niets worden. Het was nooit iets geworden. Gerdie was minstens vijftien jaar jonger dan hij. Alhoewel, zeiden ze niet dat een man het gelukkigst was met een vrouw die zo oud was als zijn leeftijd min dertig jaar, plus twaalf. Dat klopte in dit geval precies. Gerdie was voor in de dertig schatte hij.
In pak gestoken zat Gerard al om zeven uur in de Goudfazant op zijn afspraakje te wachten. Veel te vroeg, maar hij had het thuis niet meer uitgehouden. Een jonge serveerster, het was waarschijnlijk een studente die hier een bijbaantje had, vroeg hem of hij iets wilde drinken. Gerard aarzelde. Als het ging om zijn zenuwen in bedwang te houden zou een stevig glas wijn er wel in gaan. Maar dat zou zijn tanden waarschijnlijk rood kleuren en dat maakte op Gerdie ongetwijfeld een slechte indruk. Een Spa blauw, besloot hij uiteindelijk. De serveerster knikte en liep weg.
Even later kwam ze terug met het gevraagde en schonk het flesje voor de helft in een glas. Hij keek er naar en bestudeerde het etiket van het flesje terwijl hij rekende. Het was natuurlijk belachelijk dat je voor dit glaasje water ongeveer drieduizend maal zoveel betaalde dan voor een liter water uit de kraan. En dan te bedenken dat niemand het verschil proefde en de samenstelling identiek was. Maar och, de mensen wilden nu eenmaal belazerd worden. Ondertussen hield hij de ingang van het restaurant nauwlettend in de gaten. Het water was al lang op, hij had het flesje al honderden keren rondgedraaid en de serveerster had al twee keer gevraagd of hij wilde bestellen, toen Gerdie het restaurant binnen kwam. Gerard kreeg het onmiddellijk warm. Ze hing haar jas op en keek in het rond om hem te zoeken. Een beetje teleurgesteld stak hij zijn hand op om haar aandacht te trekken. Een beetje teleurgesteld was hij omdat ze niet, zoals hij gehoopt en zelfs verwacht had, gekleed was in een kort rokje, maar in een nauwe rok tot over de knie en een kort jasje. Echter, toen ze een eerste stap in zijn richting deed stokte zijn adem. De nauwe rok was voorzien van een lange split aan de zijkant die bij elke stap een lang slank been onthulde. Aangekomen bij zijn tafeltje stak ze haar hand uit om hem te begroeten en liet vervolgens het jasje van haar schouders glijden. Gerard kon een kreuntje van bewondering nog net inhouden toen hij haar welgevormde blote armen zag. 'Je ruikt lekker’, merkte Gerdie op. ‘Zeker Paco Rabanne', zei ze glimlachend. Gerard, nog een beetje beduusd van haar aanblik, vroeg welke parfum zij op had. Het rook lekker, dat was zeker. 'Dit is Trésor, de parfum voor het rijpere meisje', zei ze met een lachje.
Al spoedig zaten ze beiden achter een glas rode wijn, waarvan de bodem al redelijk snel in zicht kwam. Gelukkig dacht Gerard ondertussen nog, houdt ze, net als ik, niet van witte wijn. De avond verliep zeer aangenaam en tegen elf uur stapten ze, een beetje rozig van iets te veel wijn, op. Gerard wilde een taxi bestellen, maar Gerdie zei dat ze slechts een paar straten verderop woonde. Hij bracht haar naar huis, waar ze voor de deur elkaar een beetje onwennig aankeken. Toen nam Gerdie het initiatief en boog zich naar voren. Bij zijn oor fluisterde ze: 'Om nog een kopje koffie te verdienen moet je naar Acqua die Parma, Fico di Amalfi ruiken'. Haastig vroeg Gerard of hij dat spul bij haar in de zaak kon kopen. Dat bleek niet mogelijk te zijn. Acqua di Parma was alleen verkrijgbaar in zeer exclusieve zaken. Een beetje in de war nam Gerard afscheid, hij moest een probleem oplossen. De daarop volgende dagen liep hij stad en land af om dat Parmawater te bemachtigen. In elke parfumerie of een andere zaak die daar op leek werd hem 'nee' verkocht. Uiteindelijk vond hij het op Internet, ook waar hij het eventueel kon kopen.
Toegegeven het rook anders dan andere reukwatertjes, maar dat mocht ook wel voor die prijs. Door al dat gezoek was er inmiddels meer dan een week verstreken en hij had niets meer van Gerdie gehoord. Hij trok de stoute schoenen aan, deed een vleugje van zijn exclusieve Parmawater op en stapte de deur uit op weg naar 'Face, body and hair'. Hij voelde zich goed, nee uitstekend. Al dat gedoe met die geurtjes had hem zelfvertrouwen gegeven. Met fiere tred en opgeheven hoofd, ging hij de zaak binnen en koerste vastberaden recht op Gerdie af. Zonder enige aarzeling vroeg hij haar direct of ze nog eens met hem ging eten. Gerdie, een beetje verbaasd over het plotselinge zelfvertrouwen van Gerard, stemde onmiddellijk toe. Enige dagen later liepen ze hand in hand van het restaurant naar huis. Gerdie stak haar sleutel in het slot van de voordeur en vroeg: 'Koffie?'
Na een snelle douche ging Gerard de volgende dag naar kantoor waar een, altijd opgewekte portier hem met een welgemeend 'Goedemorgen' begroette. Hij knikte naar de portier en wilde al doorlopen toen deze zei: 'U ziet er moe uit mijnheer van der Burg. Slecht geslapen?' 'Ja’, antwoordde Gerard, ‘slecht geslapen en een beetje moe.' Hij liep haastig door. Zo zag de portier niet dat hij grinnikte, terwijl hij heel zachtjes zei: 'Maar wel lekker moe'.
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website