door Jaap van der Hoest
Maarten, fijn dat je wilt meewerken aan een interview voor Pointe per e-mail. Ik stel je steeds één vraag en nadat je geantwoord hebt, stuur ik de volgende.
V: Eerste vraag: Je hebt een prijs gewonnen in de Onkyo/EBU-prijsvraag, in de junior-categorie. Wat heb je ingezonden?
A: Een uiteenzetting van de manier waarop braille mijn leven verrijkt.
V: Wil je iets van je leven vertellen? (Hoe oud ben je? Wat doe je? Wat is je belangstellingssfeer?)
A: Ik ben 21, opgegroeid in Dordrecht en nu woonachtig in Enschede. Op het moment hou ik me vooral bezig met muziek schrijven en werken voor een toonaangevend mediabedrijf. In mijn vrije tijd studeer ik communicatiewetenschap.
V:Je bent slechtziend. Wat is er aan de hand met je ogen? Hoe ga je ermee om?
A: Ik zie 6 tot 8 procent met één oog. Met het andere zie ik niets. Ik omhels het.
V: Wat bedoel je met 'ik omhels het'?
A: Precies zoals ik het zeg.
Ik zie veel mensen zich verzetten tegen (aspecten van) zichzelf, vaak geïnspireerd door verwarrende signalen uit de omgeving. Iedereen die anders is, is volgens onze maatschappelijke omgangsvormen iemand om in de gaten te houden. (Een test om te checken of jij anders bent: Ben je een man? Ben je blank? Ben je tussen de 25-35 jaar? Ben je in uitstekende gezondheid? En ben je succesvol model voor een Italiaans modehuis? Indien je één van deze vragen met “nee” beantwoord ben je anders.)
Dit in de gaten houden van mensen die anders zijn zorgt voor verwarring. Bij de mensen die observeren, bij de mensen die anders zijn. En omdat we praktisch allemaal op een paar gebieden anders zijn deelt iedereen in mindere of meerdere mate mee in die sociale verwarring.
Dat levert briljante c.q. amusante vormen van tegenstrijdigheid en hypocrisie op. Helaas kan het ook voor problemen zorgen, bijvoorbeeld bij mensen die erg gevoelig zijn voor dergelijke sociale verwarring. Hun hoofd gaat ermee aan de haal, of ze herkennen de signalen niet als verwarring en identificeren zich ermee.
Dit is een tegenvoorbeeld van “het omhelzen”.
V: Je hebt een mooi essay geschreven en er een prijs voor gekregen. Hoe lang schrijf je al? Heb je wel eens gepubliceerd?
A: Als kleine Maarten wilde ik schrijver worden. Die ambitie verdween naar de achtergrond toen ik kennis maakte met films en radio. De afgelopen jaren heb ik zonder enige pretentie wat korte stukken en gedichten geschreven. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst een langer verhaal zal publiceren onder pseudoniem.
V: Laatste vraag: Denk je in je verhalen je eigen manier van waarnemen te betrekken of zal je gezichtsvermogen er geen enkele rol in spelen?
A: Dat weet ik niet. Impliciet zal ik altijd mijn manier van waarnemen gebruiken in het vormen van een verhaal omdat dat de enige manier van waarnemen is die ik ervaar. Expliciet naar refereren weet ik niet. Misschien.
[Maarten sluit af met het symbooltje, de emoticon, voor 'smile']
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website