van Jaap van der Hoest
Dag in een pose van op de rand
en er is een voortschuivend moment.
Voor doen – met resultaat – is geen tijd
meer. Een wachtend kussen is besef.
Het is solo en uitstel wordt beleefd als
daad. Een mens maakt een dag langer.
Ongeduldig stampt zacht nog een ritueel.
Vandaag is het anders. Dit gebeurt nu.
Een geeuw wordt zichtbaar onderdrukt.
En ineens is hij weer zoals hij steeds was,
terug, gekeerd naar de route, het moment
van schakeling op weg naar zijn sponde.
Zij zegt iets, hij ook.
Bewegingen volgen,
zijn zichtbaar, moeten
verondersteld worden
gezien te kunnen zijn.
Hij zegt iets, zij ook.
Gedaanten bewegen,
zijn waarneembaar, als
niet zichtbaar wel ver-
plaatsingen optreden.
Ja, jij bent er van binnenuit
in de lucht die jouw adem is.
Op m'n huid ben je, stromend
in nabijheid. Even duurt voort.