Een gedicht van Alie van Heusden-Tol, dat gevolgd wordt door
twee haiku's van haar 8-jarige kleinzoon Daan van Heusden
De kerstboom staat in al zijn glorie.
De ballen weerkaatsen in het licht.
Een dennengeur verspreidt zich door de kamer.
De kerststal staat er onder goed in zicht.
Het haardvuur knettert, en straalt een warme gloed.
Brandende kaarsen verhogen de sfeer.
Een mannenkoor zingt stille nacht, en also hoge, also veer.
Een kinderstem, een lach een roep.
De koffie geurt door het huis.
Een vredigheid die ik koester.
Het is kerstochtend bij mij thuis.
Laat ik niet mijn ogen sluiten.
Voor al het leed dat buiten is.
Voor eenzaamheid en oorlog.
Er is in de wereld heel veel mis.
Een wapenstilstand van enkele dagen.
Tot zover wil men nog wel gaan.
Want het nieuwe jaar is koud begonnen.
Of je ziet de tanks weer over het beeldscherm gaan.
Ik zag een asielzoeker, die was afgewezen.
Hij kwam uit een kamp in Libanon.
En ook een die was blind geworden.
Door in het land geplaatste bom.
De bedreiging van de wereldvrede.
Veroorzaakt vele angsten om ons heen.
Het is een macht die niet is te beredeneren.
Dit onheil wens je toch geen mens, niet een.
Maar laten wij bij ons zelf beginnen.
Wees lief en verdraagzaam voor elkaar.
Laat iemand die eenzaam is niet stikken
Vooral met kerstmis en het nieuwe jaar.
Koester gerust de leuke lieve dingen in je leven.
Dat moet. Dat is de basis van ons bestaan.
Dan zal het in de toekomst, met de wereldvrede.
Beslist veel beter gaan.
De vogels vliegen
Boven mijn hoofd zo hard als
De wolken voorbij
Kijk eerst naar jezelf
En dan naar de anderen
Dan mag je het doen