een verhaal van Jacob Batoeck
Ik wacht, staande in de passage van het winkelcentrum. Mijn vrouw Junita verblijft in de AH. Toegang met twee personen is niet toegestaan. Besmetting moet voorkomen worden. Deze regel wordt nageleefd. Onnadrukkelijk kijk ik naar de voorbij gaande hoofden. Passeert er misschien iemand zonder masker voor mond en neus? De variatie van de gezichtsbedekkingen valt mij op. Mensen willen zich kennelijk onderscheiden van anderen, van de massa wellicht.
Langzaam begint mijn focus op hoofden te verzwakken. Een ander verschijnsel begint mijn aandacht te trekken. Ik neem waar, dat voor veel passanten wielen van wezenlijke betekenis zijn. Wat ik al weet, krijg ik, terwijl mijn ogen registreren, bevestigd. Het merendeel van het rijdend materieel wordt gevormd door rollators. Deze opgetuigde rekjes op wielen bieden ondersteuning aan mensen, meestal van gevorderde leeftijd, die gebaat zijn bij een loophulpje. De één beweegt zich er gemakkelijk mee voort en anderen, een minderheid, hangen erop en schuifelen soms zelfs een beetje. Wie zijn of haar benen niet of zeer beperkt kan gebruiken, gaat voorbij in een - langer in het straatbeeld bestaande - rolstoel. Doorgaans wordt dit hulpmiddel geduwd. Zelfbeweging met de hand is zeldzaam, evenals elektrische voortbeweging. Een variant is de scootmobiel, een zelf bedienbaar klein voertuig op drie of vier wielen, waarmee zowel op straat als in van voldoende ruimte voorziene winkels gereden kan worden.
Wielen blijken in het winkelcentrum niet alleen loopgehandicapten te dienen. Kinder- en wandelwagens zijn eveneens in ruime mate aanwezig. Baby's, peuters en kleuters kunnen ermee op zichtbaar eenvoudige wijze worden vervoerd. Jonge kinderen kunnen ook - al dan niet in een doek of zak - gedragen worden, maar dat gebeurt niet vaak. Ik zie het nauwelijks tijdens mijn waarneming.
En dan schieten er jongens - ik schat van ongeveer 10 jaar - hard op kleine stepjes langs. Ik kan mij niet voorstellen dat zoiets is toegestaan. Zij bewegen zich weliswaar behendig langs lopende mensen heen, echter het zal ongetwijfeld misgaan als iemand een onverwachte handeling verricht.
Ik heb genoeg gezien en haal mij iPone uit mijn binnenzak. Zou ik sinds ik van huis ben nieuwe e-mails hebben ontvangen? Ik zie een mailtje van mijn neef, die mij zeer bedankt, omdat ik hem heb geholpen met de jurische toonzetting van een brief. Als bestuurder van een stichting werd hem kortgezegd de pin op de neus gezet. En dat behoefde een tegenbrief. Mijn bijstand bij een pittige schriftelijke reactie stelt hij zeer op prijs. Hij denkt nu weer beter te kunnen slapen.
In gemailde nieuwsbrieven van kranten loop ik de hoofdlijnen na. Het gaat vaak over de Amerikaanse president Trump, die - hoewel de feiten duidelijk anders uitwijzen - niet wil erkennen dat hij de verkiezingen heeft verloren. Hij stopt niet met juridische procedures tegen uitslagen. Hij heeft een groot team van juristen en advocaten in de arm genomen, dat wordt aangevoerd door Guliani, een oud-burgemeester van New York die er zijn eigen waarheid - uitgaande van Trumps gelijk - op nahoudt. Eigenlijk had de nieuwgekozen president Biden al medewerking bij de voorbereiding van de overgang naar zijn regering moeten krijgen, zoals gebruikelijk. Dat gebeurt echter nog niet, met alle te voorziene consequenties voor Amerika in januari na de presidentswisseling die formeel zal moeten doorgaan. Zou Trump het zo ver laten komen dat hij geboeid uit het Witte Huis geleid moet worden? Ik geloof dat niet echt. Zo'n vertoning zou op het schenden van te veel belangen neerkomen. Maar, anderzijds, het zou een enorme hilariteit opleveren. En wat zullen dan de felle Trump-aanhangers doen? Misschien moet er voorlopig maar van uitgaan dat het wel met een sisser zal aflopen.
In mijn ooghoek zie ik Junita aankomen, tasjes met boodschappen aan haar armen. "Is het gelukt?", vraag ik haar als zij voor mij staat. "Ja, ik heb alles gelukkig kunnen vinden", en ze vervolgt: "Wil je even helpen alles in het karretje te doen?"
Ik open de tas die op het frame is bevestigd en samen laten we de aankopen van de supermarkt erin zakken. Op dat moment flitst door mijn hoofd dat dit boodschappenkarretje natuurlijk ook wielen heeft, maar nee … Het is toch iets anders.
"Naar welke winkels wil je nog meer?, vraag ik.
"Momentje, Sjaak, … eh … ik heb wat nodig bij het Kruidvat … daar wil ik maar eerst heen gaan en dan naar bakker Van den Berg. En jij, wil je ergens heen?"
"Ja, naar de boekwinkel, even rondneuzen".
"Oké", zegt ze, "als jij nu boeken gaat kijken, loop ik naar 't Kruidvat. Ik kom naar je toe".
"Prima", reageer ik, "Je hebt mij trouwens gevraagd je eraan te herinneren dat je een verjaardagskaart moet kopen voor je neefje Koen, die 6 wordt".
"Ja, dat is waar. Dan kunnen we die straks samen uitzoeken. Tot zo".
We kiezen ieder onze weg. Ik heb het karretje bij mij. Voor de boekwinkel werp ik een blik op de voorpagina's van de kranten die in het ervoor bestemde rek liggen. Ik lees de koppen:
"Trump geeft niet op", en, "Vuurwerkverbod gaat door". In beide gevallen zal het tot tegenstand en verzet leiden, denk ik. Het zal geen vredige wereld worden in de kersttijd. Ik laat de kranten liggen, stap de winkel binnen. en begeef me naar de tijdschriften. Mijn interesse voor geschiedenis leidt mij. Er ligt wel het één en ander, maar kooplust kietelt mij niet. Ik loop door naar de boeken. De nieuwe en in de verkooptop staande titels zijn bijeen geplaatst, met rangnummers ervoor. Mijn blik gaat de titels langs. Ik zie - als volger van de boekenactualiteit - veel bekends. Hoewel ik weet dat het eigenlijk nog niet in de winkel kan liggen en zeker niet in de buurt van de plaats waar ik nu sta, kijk ik vaag zoekend of de biografie van Barack Obema, ‘Een beloofd land', al is aangekomen. Nee, dat is niet het geval. Ik wil het niet vragen bij de toonbank. Ik wil geen onwetende indruk maken - een arrogantie, waarop ik mijzelf meteen betrap - en evenmin zie ik uit naar de vraag of het voor mij - na binnenkomst in de winkel - opzij gelegd kan worden.
"Heb je iets gevonden?", vraagt Junita, die door te spreken laat merken dat ze achter mij is komen staan. "Ik zie bijna altijd wel boeken die ik zou willen kopen. Ook nu, maar ik wacht nog even", is mijn reactie. "Ja, dat kun je beter doen. Volgende week ben je jarig. Meestal krijg je dan boeken. En als je er één ontvangt die je al hebt, is dat niet zo leuk", zegt zij. Met "ja, ja " bevestig ik dit.
We lopen naar de wenskaarten. Er is veel, een ruime keuze met uiteenlopende smaken. Ik zoek naar een kaart die muziek kan laten horen. Ik vind er een paar. Eén ervan krijgt mijn voorkeur. Voorop staat met een groot cijfer de leeftijd die de jarige bereikt. Ik pak een exemplaar en open deze. Een stevige en harde dreun klinkt en een verlichte 6 knippert. Voor mij - geen kenner van het genre - lijkt het op discomuziek. Ik vind het wel wat en loop naar Junita, een paar stappen van mij vandaan. Ik laat haar mijn vondst zien en horen. Eerst twijfelt ze een beetje, maar ik weet haar snel te overtuigen dat Koen het geweldig zal vinden. Dit wordt de kaart.
Op weg naar bakker Van den Berg zie ik de winkel met een variëteit aan lekkere producten. We kopen er altijd studentenhaver. Ik herinner Junita eraan dat onze voorraad nog maar beperkt is. Ze gaat naar binnen om aan mijn wens tegemoet te komen. Ik blijf buiten, ons karretje naast mij.
Na afronding van het boodschappentochtje keren wij huiswaarts. Het is genoeg geweest voor vandaag. Buiten gekomen zien we een dreigende lucht. Een regenbui lijkt niet lang op zich te laten wachten. Onze paraplu's blijven echter nog in de tas zitten. Een stevige pas moet ervoor zorgen dat wij droog thuis komen. En, gelukkig, lukt dat.
We bellen aan bij de voordeur van onze woning. Zoon Matthijs, thuiswerker geworden, opent de deur en rijdt het karretje naar binnen. De boodschappen brengen we gedrieën naar de keuken op de eerste verdieping. Daar worden de gekochte waren, nadat Matthijs er voor de extra voorzichtigheid even een ontsmettingsdoekje heeft langsgehaald, opgeborgen, gedeeltelijk in de vriezer en de koelkast.
En dan vinden we het lunchtijd.
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website