Vrede

een gedicht van Joke Clazing

Is dat,

't stille schemerbos,
wachtend op de winter,

met op de grond
een kleurig bladerdek?

Geel-bruin
en rood-groen

vochtig glanzend,
verbergt 't

het niet ontkiemde,
slapende zaad.

Vrede,

met de haat als tegenspeler,

koud-geel,
deel van elk bestaan.

harten die botsen,
woorden die strijden,

een diepe, vlijmscherpe pijn.

Bruin,
gevlamde tintelende warmte,

een handdruk

lieve ogen,
kijkend naar een dier.

Wezen! Wie ben je

Ziel! Wat voel je

Laat je troosten
door de goedheid die je vindt.

Liefde

Rood-brandend in het diepste ik,
verstikt geraakt

Of,
bruisend van leven,

als zoete zeeën,
als dansende vlinders,

maar ook,

als samengevouwen blaadjes in 'n rozenknop.

Vormt dit

de grote kleurenwereld,
dragend alle leven,

zacht maar fris-groen,
steeds op de zon gericht?

Beperkt is alles,
maar toch verlangend,

naar een

misschien eens mogelijke

Lieve Vrede.

(18 november 1972)

***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website